Η ελληνική κοινή γνώμη μάλλον θα πρέπει να το συνηθίσει. Κάθε Ιούνιο η Δεξιά θα εξαπολύει μια επιχείρηση προπαγάνδας απέναντι στις επιλογές της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ το 2015.
Το μπλοκ που εκείνο τον καιρό εκφραζόταν με το «Βάστα Σόιμπλε», έχει μια ιστορική ανάγκη καθώς φαίνεται. Να συκοφαντήσει πρόσωπα, να σπείρει μίσος απέναντι σε μια ολόκληρη παράταξη, να διαστρεβλώσει τα γεγονότα. Μπορεί να καταντά γελοία αυτή η προσπάθεια με το πέρασμα του χρόνου, αλλά έχει σημασία να ανιχνεύσει κανείς τις ρίζες αυτής της κακόγουστης επανάληψης.
Πάμε, λοιπόν.
Μισούν το κίνημα των αγανακτισμένων. Διότι ήταν ένα γνήσιο λαϊκό ξέσπασμα, που απέδειξε ότι οι πολιτικές του πρώτου και του δεύτερου μνημονίου δεν είχαν τη λαϊκή συναίνεση. Προσπάθησαν να το συκοφαντήσουν, ακόμα και να το ταυτίσουν με την Ακροδεξιά, τη στιγμή που η Ακροδεξιά το πολέμησε τόσο στις ιδέες, όσο και στο πεδίο.
Μισούν τις εκλογές του Γενάρη του 2015.
Διότι αυτές οι εκλογές απέδειξαν ότι υπάρχει εναλλακτική λύση για τη διακυβέρνηση. Διότι κατέρρευσε η τακτική των συσπειρωμένων -και μέχρι τότε πανίσχυρων- κατεστημένων δυνάμεων να διαλαλούν ότι «μπορεί να τα κάναμε θάλασσα, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μέρος του προβλήματος».
Διότι έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν αυτοδύναμο και άνοιξαν το κεφάλαιο της αμφισβήτησης των πολιτικών των μνημονίων, όχι στο επίπεδο της θεωρίας αλλά της εφαρμοσμένης πολιτικής.
Μισούν το δημοψήφισμα.
Διότι στη δική τους πολιτική σχολή το να δίνεται ο λόγος στον λαό για στρατηγικά ζητήματα είναι αδιανόητο. Διότι το αποτέλεσμα έσπασε οριστικά την επίφαση λαϊκής συναίνεσης στις μέχρι τότε εφαρμοζόμενες πολιτικές.
Διότι υπέστη στρατηγικό πλήγμα η ιδέα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να διαπραγματευτεί.
Διότι απέδειξε ότι η λογική της «υιοθεσίας» των επιβληθέντων δεν είναι μονόδρομος.
Θυμίζουν τον περιορισμό στη ρευστότητα χωρίς να ντρέπονται.
Θα έπρεπε να ντρέπονται, όχι τόσο γιατί ο κ. Πικραμμένος ομολόγησε ότι υπήρχε σχέδιο κλεισίματος των τραπεζών από το 2012, αλλά κυρίως επειδή τις ημέρες εκείνες είχαν ταχθεί ανοιχτά με αυτούς που επέβαλαν τη χρηματοπιστωτική ασφυξία στην Ελλάδα. Είπαμε: «Βάστα Σόιμπλε».
Περισσότερο όμως απ’ όλα μισούν τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015.
Διότι αυτές οι εκλογές έσπασαν μια παράδοση κατά την οποία οι κυβερνήσεις έφερναν συμφωνίες με τους εταίρους μετά την κάλπη. Συμφωνίες τυλιγμένες με τα αλήστου μνήμης «ουδείς αναμάρτητος».
Διότι οι εκλογές αυτές έγιναν για πρώτη φορά μετά τη συμφωνία με την Ε.Ε.
Διότι σε αυτές τις εκλογές η παράταξή μας έβαλε στο τραπέζι όσα κατάφερε και όσα δεν κατάφερε. Εβαλε τη συμφωνία, τις δυσκολίες και τις δυνατότητες που αυτή άνοιγε. Εβαλε στην κρίση του λαού και την επιλογή της προσφυγής σε δημοψήφισμα. Ακόμα και για τα capital controls που μας επέβαλαν, κρίθηκε η κυβέρνησή μας. Για όσα επέλεξε και για όσα της επέβαλαν. Η Αριστερά δεν πήγε να υφαρπάξει και να ξεγελάσει. Ζήτησε τη γνώμη του λαού με όλα τα δεδομένα πάνω στο τραπέζι.
Και κέρδισε ξανά. Αυτό δεν αντέχουν. Αυτό θέλουν να ξεχαστεί. Αυτό δεν θα ακούσετε να αναφέρουν ποτέ.
Δεν θα το αναφέρουν και για έναν τελευταίο αλλά όχι έσχατο λόγο.
Διότι οι εκλογές του Σεπτέμβρη έβαλαν ταφόπλακα στο σχέδιο της «αριστερής παρένθεσης διά της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας». Ενα σενάριο που το είχαν χτίσει και προετοιμάσει αφήνοντας άδεια ταμεία. Οι εκλογές του Σεπτέμβρη άνοιξαν τον δρόμο για μια τετραετία που έβγαλε την Ελλάδα από τα μνημόνια και γέμισε ξανά τα ταμεία της.
Θέλουν να τον ξεχάσουν, αλλά θα τον θυμούνται τον Σεπτέμβρη του 2015. Οχι μόνο ως κακιά τους ανάμνηση. Αλλά ως απόδειξη ότι ο λαός ετοιμάζεται να τους ξαναστείλει στην αντιπολίτευση.
