Άρθρο του Νίκου Παππά, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και βουλευτή Β3 Νότιου Τομέα Αθηνών, στην Αυγή

Το 2015 ήταν μια ιστορική τομή. Αυτονόητα η δημόσια σφαίρα και η δημόσια συζήτηση ασχολούνται τόσο έντονα με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Η παρουσίαση και η ερμηνεία των γεγονότων εκείνης της εποχής αποτελούν αντικείμενο έντονης πολιτικής τριβής και ανταγωνισμού. Οι απαντήσεις που δίνει κανείς απαντούν όχι μόνο σε ερωτήματα για την ερμηνεία του παρελθόντος, αλλά αφορούν διαφορετικές στρατηγικές για το μέλλον. Η αποτίμηση εκείνης της περιόδου δεν αφορά, λοιπόν, μία συζήτηση για το παρελθόν. Αφορά μία μάχη για τον μέλλον. 

Έτσι, όταν κάποιος απαντά στα ερωτήματα, όπως «γιατί εκτινάχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ;» και αν τελικά σχημάτισε μια αποτελεσματική κυβέρνηση, απαντά και στο ερώτημα αν η ιστορική Αριστερά μπορεί να διεκδικήσει εκ νέου τη διακυβέρνηση και να αφήσει θετικό αποτύπωμα, αντιμετωπίζοντας τις μεγάλες προκλήσεις του μέλλοντος.

Ερώτημα πρώτο. Γιατί κυριάρχησε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015; Γιατί ήταν εκείνος που κατάφερε να εκφράσει τη μεγάλη πλειονότητα των δυνάμεων του προοδευτικού τόξου, έναντι κάθε άλλης προοδευτικής πολιτικής δύναμης; 

Οι συντηρητικοί αντίπαλοί μας απαντούν: «Επειδή ήρθαν τα μνημόνια». Αυτή όμως η απάντηση αφορά άλλο ερώτημα. Τα προγράμματα της ύφεσης και της ρήξης του «μεταπολιτευτικού συμβολαίου» προκάλεσαν την καθίζηση των κραταιών τότε κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Δεν προκάλεσαν την αυτόματη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, λένε οι αντίπαλοι, την έκανε εφικτή ο «λαϊκισμός». Είναι προφανές ότι αυτό το επιχείρημα δεν αντέχει στον έλεγχο αληθείας. Οι αντίπαλοι της Αριστεράς εκτόξευσαν ανάλογες κατηγορίες όχι μόνο προς το κόμμα μας αλλά και προς άλλα κόμματα. Υπήρχαν στα δικά τους μάτια πολλοί «λαϊκιστές». Αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που κατάφερε να εκφράσει τις λαϊκές προσδοκίες. 

Η πραγματικότητα είναι πως το κόμμα μας ήταν η δύναμη που κατάφερε να μετασχηματίσει την απογοήτευση και το αντιπολιτικό κλίμα του 2011 σε προσδοκία δημοκρατικής αλλαγής. Ήταν το ανάχωμα στον φασιστικό σπόρο και στην Ακροδεξιά, που επιχειρούσε να μολύνει τη μαζική αγανάκτηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε δίπλα στο κίνημα των Αγανακτισμένων όταν άλλοι το αντιμετώπιζαν με εχθρότητα ή καχυποψία και βρέθηκε ανάμεσα στον κόσμο, δοκιμάζοντας τις ιδέες του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επίσης ψηλά στην ατζέντα του την ευρωπαϊκή πολιτική. Καταθέσαμε συγκροτημένες προτάσεις για τις αναγκαίες αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο και διατυπώσαμε την αξία της ενισχυμένης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης.

Το κόμμα μας είχε επενδύσει και στις συμμαχίες. Το 2011, όταν θέσαμε για πρώτη φορά τον στόχο της κυβερνησιμότητας για την Αριστερά, διατυπώσαμε πρόταση διακυβέρνησης και κοινής εκλογικής καθόδου προς όλες τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις. Μπορεί να μην τελεσφόρησε τότε, αλλά αγκαλιάστηκε από τον λαό το 2012, οδηγώντας μας στο 27% και στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, πορεύτηκε και τα κατάφερε στη βάση ενός σχεδίου με το τρίπτυχο «Κινήματα - Ευρώπη - Συμμαχίες».

Ακόμη μία ενδιαφέρουσα πτυχή της συζήτησης είναι ότι οι πολιτικοί μας αντίπαλοι «ξεχνούν» τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ έθεσε τα πάντα πάνω στο τραπέζι -τις προσδοκίες, τις δυσκολίες, τους περιορισμούς, τις νίκες- και ζήτησε νέα εντολή διακυβέρνησης, την οποία και έλαβε με μεγάλο ποσοστό. 

«Ξεχνούν» και τις εκλογές του 2019, όταν το κόμμα αξιολογήθηκε από το εκλογικό σώμα και απέσπασε το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 32%. Δηλαδή ξεχνούν ότι ζητήσαμε νέα εντολή μετά τη συμφωνία που πετύχαμε και ότι η κυβέρνηση του 2015-2019 αποτιμήθηκε θετικά από το ένα τρίτο των εκλογέων. 

Ερώτημα δεύτερο. Ήταν μία καλή κυβέρνηση η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; 

Ναι, ήταν μία καλή κυβέρνηση. Βγάλαμε τη χώρα από τη συνθήκη της χρεοκοπίας με την κοινωνία όρθια και τα ταμεία γεμάτα. Με το χρέος ρυθμισμένο και 12 συνεχόμενα τρίμηνα ανάπτυξης. Με ισχυρό κοινωνικό κράτος και δίχτυ προστασίας για την πρώτη κατοικία, το εισόδημα, το νερό, τη δημόσια παρουσία στην ενέργεια, κ.ά. Με σειρά θεσμικών τομών, που δεν είχαν αποτολμήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις. 

Προφανώς, υπήρξαν λάθη και παραλείψεις. Πληγώσαμε σημαντικά τη μεσαία τάξη, επιμείναμε υπέρ το δέον στη δημιουργία αποθεματικού, που ήταν η άλλη όψη της υπερφορολόγησης. Δεν τολμήσαμε μια γενναία παρέμβαση στο τραπεζικό σύστημα υπέρ της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας και των νοικοκυριών.

Ερώτημα τρίτο. Μπορεί να ξανακυβερνήσει η Αριστερά και να απαντήσει στις προκλήσεις του σήμερα και του αύριο;

Η Αριστερά, οι αξίες και τα προγραμματικά της προτάγματα είναι η λύση. Λύση απέναντι σε όσα και όσους καταδυναστεύουν τον λαό. Λύση απέναντι στους νέους εθνικισμούς. Λύση εν μέσω δυσμενών διεθνών και ευρωπαϊκών συσχετισμών, απέναντι στους οποίους αποδείξαμε ότι μπορεί να σταθεί όρθια μία αριστερή και προοδευτική κυβέρνηση. 

Συμπέρασμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ κυριάρχησε στη συνείδηση του λαού γιατί αξιοποίησε, με τον κατάλληλο τρόπο, την κατάλληλη στιγμή, το ιδεολογικό, πολιτικό και προγραμματικό του οπλοστάσιο. 

Είναι η εναλλακτική γιατί δύναται να οικοδομήσει συμμαχίες και να απαντήσει στις προκλήσεις του σήμερα και του αύριο. 

Στη στεγαστική κρίση, όπου καταναλώνεται το 40% του λαϊκού εισοδήματος, απαιτούνται πολιτικές στέγασης και ενίσχυσης των νοικοκυριών. 

Στη δημογραφική κρίση, όπου η Ελλάδα βιώνει την απόλυτη κατάρρευση επί Μητσοτάκη, χρειάζονται δράσεις για τα νέα ζευγάρια, τις γυναίκες, τα παιδιά. 

Στην κλιματική κρίση, όπου η χώρα αφήνεται να πλημμυρίζει ή να καίγεται, να απαντήσουμε με έργα  πρόληψης και αντιμετώπισης της ερημοποίησης. 

Στην ακρίβεια απαιτούνται πολιτικές ανάσχεσης των υψηλών τιμών και της αισχροκέρδειας, όπως η μείωση των έμμεσων φόρων και η ισχυρή δημόσια παρουσία στην τομέα της ενέργειας και στον τραπεζικό κλάδο.

Η χώρα έχει ανάγκη από μία μεγάλη προοδευτική στροφή. Εγγύηση θα αποτελέσει ένας ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, όπως θα προκύψει από την κάλπη αλλά και από τις εσωτερικές μας διεργασίες.

Η Αριστερά θα επιστρέψει. Και θα ξανακυβερνήσει. Προς όφελος της κοινωνίας και της χώρας.

Άρθρο του Νίκου Παππά, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και τομεάρχη Οικονομικών της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, στην Εφημερίδα των Συντακτών

Άρθρο του Νίκου Παππά, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και τομεάρχη Οικονομικών της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, στην Αυγή της Κυριακής

Άρθρο του Νίκου Παππά, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και υποψήφιου προέδρου του κόμματος, στο News247.gr

Άρθρο του Νίκου Παππά, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και υποψήφιου προέδρου του κόμματος, στην Αυγή

Ο σιδηρόδρομος εγκαταλείφθηκε συνειδητά και στρατηγικά. Οι κύριοι Μητσοτάκης και Καραμανλής μεθόδευσαν την απαξίωσή του και τον οδήγησαν σε μια πορεία κατάρρευσης και καταστροφής. Μια πορεία με γνωστό οδυνηρό αποτέλεσμα το δυστύχημα των Τεμπών.

Η απαξίωση του ΟΣΕ, η υποβάθμιση των υποδομών, το «πάγωμα» των έργων σε εκτέλεση, όπως αυτά των συστημάτων ασφάλειας, ο περιορισμός των δρομολογίων εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα: τους ανταγωνιστές του τρένου και όσους βρήκαν την ευκαιρία να κερδίσουν, είτε μειώνοντας τα κόστη, ενώ λαμβάνουν κρατικές επιδοτήσεις, είτε μπαίνοντας στη συντήρηση του δικτύου.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει ξεκάθαρο σχέδιο απαξίωσης και ιδιωτικοποίησης του σιδηροδρόμου. Είχε πριν καιρό εξαγγείλει τρία ΣΔΙΤ για τη συντήρηση του δικτύου, το οποίο εγκατέλειψε.

Έχει, όμως, και μια εμμονή στο ψέμα, όσο αποκαλύπτονται ο ρόλος της και οι συνέπειες των πράξεών της.

Μέχρι το δυστύχημα των Τεμπών ο κ. Καραμανλής έβγαζε τις μετακινήσεις με τρένο «ασφαλείς» και όλους εμάς «ψεύτες» όταν θέταμε σχετικά θέματα. Μετά το δυστύχημα ο κ. Γεραπετρίτης επένδυσε στο αφήγημα μιας τηλεδιοίκησης σε πλήρη λειτουργία, ακόμα και τη βραδιά του δυστυχήματος, αφήγημα που κατέρριψαν εργαζόμενοι του σιδηροδρόμου ενώπιον των τηλεοπτικών συνεργείων και ενός κάθιδρου υφυπουργού Μεταφορών, ο ίδιος ο ΟΣΕ και τρία πορίσματα που έχουν εκδοθεί ως σήμερα. Τηλεδιοίκηση υπήρχε ως τον Ιούλιο του 2019. Από εκεί και πέρα επήλθε η διάλυση.

Σήμερα έχουμε τον κ. Σταϊκούρα να επαίρεται για το «θαύμα της τηλεδιοίκησης». Να επαίρεται για ένα σύστημα το οποίο κατά τον κ. Γεραπετρίτη υπήρχε.

Αν δεν ήταν υπόλογοι για τον θάνατο 57 συνανθρώπων μας, θα ήταν απλώς αστείοι.

Ο σιδηρόδρομος μπορεί να αποτελέσει εργαλείο ανάπτυξης. Αλλά μόνο όταν το υπερασπιστεί μια προοδευτική κυβέρνηση. Σήμερα με τη Δεξιά του κ. Μητσοτάκη δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε άλλο από απαξίωση, εγκατάλειψη, εκτροχιασμούς και δυστυχήματα.

Άρθρο του Νίκου Παππά, κοινοβουλευτικού εκπροσώπου και τομεάρχη Οικονομικών και Οικονομίας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, στο Βήμα της Κυριακής

Εδώ και έναν χρόνο, η Ελλάδα είναι είτε πρώτη είτε δεύτερη σε ευρωπαϊκό επίπεδο στον πληθωρισμό τροφίμων. Η ακρίβεια επιμένει. Η κυβέρνηση εμμένει.

Δεν αξιοποιεί τις -προ δύο ετών- προτάσεις της Κομισιόν για μείωση των έμμεσων φόρων.

Δεν ακολουθεί το παράδειγμα χωρών, όπως της Κύπρου και της Πορτογαλίας, που μηδένισαν τον ΦΠΑ στα τρόφιμα και έριξαν τον πληθωρισμό τροφίμων στο 1,2% και στο 0,3%, αντίστοιχα.

Δεν διανέμει τα υπερπλεονάσματα των 4 και πλέον δισ. ευρώ (2022-2023) και δεν ανοίγει αυτή τη συζήτηση ούτε υπό το φως της πορείας του προϋπολογισμού στο τετράμηνο όταν τα έσοδα υπερέβησαν το στόχο κατά 2 δισ.

Η άρνηση μείωσης του ΦΠΑ για την κυβέρνηση είναι παντός δημοσιονομικού καιρού. Ακόμα και υπό συνθήκες θετικών δημοσιονομικών αποτελεσμάτων, επέμεινε. Απέδειξε ότι η συζήτηση περί δημοσιονομικών είναι πρόφαση.

Ο κ. Μητσοτάκης ομολόγησε ότι οι έμμεσοι φόροι δεν μειώνονται για να αιμοδοτείται ο προϋπολογισμός. Ο κ. Χατζηδάκης ανέφερε ότι ο ΦΠΑ στα τρόφιμα δεν θα μειωθεί για να μην ενθαρρυνθεί η κατανάλωση. Τι σημαίνουν αυτές οι δηλώσεις;

Ότι όποια και να ήταν η πορεία των δημοσιονομικών, ότι ακόμα και αν η αντιπολίτευση και το ΓΛΚ αποδείξουν ότι είναι εφικτή η μείωση, οι έμμεσοι φόροι δεν θα μειώνονται.

Έτσι, όμως, προκαλεί κόστος και στην κοινωνία και στην εθνική οικονομία. Η μείωση του όγκου πωλήσεων στο λιανικό εμπόριο κατά 10% σε έναν χρόνο, έφερε μείωση και της δραστηριότητας σε όλη την αλυσίδα αξίας. Από το χωράφι στο ράφι. Οι επιπτώσεις στην απασχόληση και στα δημόσια έσοδα είναι μεγάλες.

Στην ακρίβεια, λοιπόν, συγκρούονται δύο στρατηγικές.

Από τη μία πλευρά είναι αυτή της Ν.Δ., που δεν μειώνει έμμεσους φόρους, δεν ακουμπά τα υπερκέρδη, δεν διανέμει τα υπερπλεονάσματα.

Από την άλλη, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., που προκρίνεται και από την Κομισιόν από το 2022 και η οποία προβλέπει μείωση του ΦΠΑ και μηδενισμό του στα βασικά αγαθά, μείωση του ΕΦΚ, φορολόγηση των υπερκερδών και αξιοποίηση των υπερεσόδων.

Άρθρο του Νίκου Παππά, βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία, στην Εφημερίδα των Συντακτών

Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί, αναμφίβολα, κεφάλαιο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. 

Πιστώνεται την αλλαγή κατηγορίας του κόμματος, από ένα μικρό κόμμα σε κόμμα εξουσίας. Πιστώνεται και την κυριαρχία της Αριστεράς στα μέσα της περασμένης δεκαετίας και το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέστη κορμός της προοδευτικής παράταξης. 

Η γενναιότητα και η καθαρότητα, που επέδειξε, τον ακολούθησαν και σε μια ακόμα ιστορική στιγμή, αυτή της αποχώρησής του. Θα τον ακολουθούν και την επόμενη μέρα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία κατέγραψε ένα πολύ αρνητικό αποτέλεσμα και βρίσκεται σε διαδικασία αλλαγής ηγεσίας. Θα προχωρήσει με αποφασιστικότητα, κάνοντας παράλληλα την αποτίμησή του. 

Είναι κρίσιμο να διδαχθούμε από την εμπειρία, να κοιτάξουμε κατάματα τις αδυναμίες και να τις διορθώσουμε.

Δεν καταφέραμε να έχουμε ακτινοβολία στους ενδιάμεσους θεσμούς κοινωνικής εκπροσώπησης, στα συνδικάτα, στην αυτοδιοίκηση, στη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα.

Δεν καταφέραμε να διατηρήσουμε την εκλογική συμμαχία του 2015 μεταξύ μισθωτών και μεσαίας τάξης, συμμαχία που βρέθηκε στο στόχαστρο των δανειστών και των πολιτικών μας αντιπάλων.

Δεν καταφέραμε να πείσουμε ότι πολύ σκληρές μνημονιακές πολιτικές, που μας επιβλήθηκαν, δεν ήταν δικό μας πρόγραμμα.

Επιμείναμε στο ότι ήμασταν «καλοί διαπραγματευτές», επαναφέροντας μνήμες της διαπραγμάτευσης, της αγωνίας και της υπερφορολόγησης, ενώ η Αριστερά και η δημοκρατική προοδευτική παράταξη πρέπει να ενσωματώνουν και να εκφράζουν τις θετικές προσδοκίες του λαού.

Πλέον, όλες και όλοι οφείλουμε να κάνουμε πράξη αυτό που λέει η διακήρυξή μας. Να εκφράσουμε και να συσπειρώσουμε όλον τον κόσμο από τη ριζοσπαστική αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο.

Να εκφράσουμε τον χώρο και να κερδίσουμε τις εκλογές. Γιατί έτσι κερδίζονται οι εκλογές, τώρα που η απλή αναλογική δεν υφίσταται πλέον.

Ώρα, λοιπόν, να ξανακερδίσουμε τους μετριοπαθείς, τη μεσαία τάξη, τη νεολαία. Ώρα να ξανακερδίσουμε την κοινωνία.